nubes que caen en silencio

para que nada nos separe, cadaquén ha de sentir a separación,
así falabas, dende o cometa, e a sal caía do ceo como se volvese sobre o mundo o desexo de alimentarse.
eu rexistraba con precisión os álbumes fotográficos pero perdéranse as imaxes antigas de cando me fora posible
chegar a cometer crimes: velaí que imito o murmurio do volcán, a furia dos animais negros por reflexarse nas
augas do océano, voltei ao Val e tamén á Nabeira e aínda subín ao monte ao pé do eucalipto e agardei pola
pantasma do avó -ningún cisne ningún máxico sinal ningún beneficio por dubidar-
sequera crer, se me fose posible...

NADA
NO MUNDO HABITADO
é dicir,

NADA

e as veas?
e os artefactos que empregabas para impulsarte cara adiante, as armazóns de voces seductoras nas mensaxes
telefónicas á metrópole do teu amante imaxinario?
todo, todo, recollérano todo,
dende o meu secador de pelo ata o maior dos meus desenganos,
a miña reputación, o meu ser-no-mundo, o meu fondo mariño ( árbores e prantas carnívoras, animais vivos e
mortos escampados polas corredoiras, lumes nos tellados que representan as almas dos defuntos e a necesidade
que teñen de seren recordados)
e o cazador, no centro, facendo xestos, desesperándose por non saber maniobrar coas redes,
que fermoso espectáculo televisivo,
comunicarse:
en estadios de luz-sombra, sobre todo moita sombra que impida o acceso ás interioridades
-e eu volcándome en tí, recollendo xelatina dos ollos e da boca (negro o mar negras as unllas negras as entrañas
do mundo negro o saúdo do asasino ao entrar pola fiestra, negro o seu rostro-espadas semellantes a nós e a todo
o que amamos -miña pequena encantadora de serpes-estratocúmulos,
que marabilloso sería poder cortar daquela, e facelo transversalmente,
no punto exacto do acontecer do acto
COMUNICATIVO

(...)