nubes que caen en silencio como Ingeborg Bachmann

non concibo outra estación, nin
no desexo, a posibilidade real de asomarme á fiestra sen perigo de ser engulida pola gratuidade da paisaxe:
eu a nena dos lapis subida ao tellado e debaixo, o prato da sopa (desespereime tanto que quedei atrapada na
fotografía) e como cobizaba dende o alto chegar a ser espectadora:
saindo-me de dentro unha familia de gatos negros, todos eles pintores, canto desexo de luz e sombra! daquela,
na inutilidade dos corpos, percorrer o Val, meu amor, o Val do que che falei, a nosa leira de millo de valor
incalculable, o disparo, o animal morto ante os meus ollos e acto seguido, a transmutación dos valores
nada por aquí nada por aló:
un dragón sen cabeza,
PERIGO

(xa o chamán da tribo profetizara que a aldea sería tarde ou cedo destruída pola furia do volcán, iso sempre e
cando os habitantes da tribo non deixasen de ser seducidos polos beneficios económicos do turismo sexual: de
corpos, extensións de espigas douradas, canta lentitude, e soar de campaíñas, e anestesia...)

todo isto pensaba Bloomfield
namentres pintaba as terrazas brancas e rosas ao pé do monte Tarawera

OS CORPOS:

entramados de nubes
sen

significado