proxecto de mín (e outras)

o poema, estilos e estilos de baleirar o contido de tódalas botelliñas maneiras de amar,

cunha periodicidade exacta memorizar a vertixe, os beizos verquendo a palabra velenosa

sobre a imposibilidade da fe

Casa de aldea, tres ou catro mártires inquedos diante do aparello televisivo

(e cada vez máis, no desexo, na proxección do propio intelecto máis aló das leis da física)

a miña obsesión por contar nubes

e ser capaz de percibir tódalas respostas posibles aos climas oceánicos

-lín aquel tratado sobre a eficacia e cando volvín os ollos fóra do libro xa non había nada

nada que puidese equivaler a unha existencia xenuina, real

o absoluto engaiolado na miña boca frenética, o horizonte aberto entre as paredes da Casa

-enganeime, non era este o lugar perfecto para realizar unha aterraxe forzosa

o desexo: pero é que todo é tan pequeno que non vía onde pousar os pés...

-e se só estou viva para vingar as túas ás?

cada obxecto, unha ausencia, do mesmo xeito ca mín, que nunca quixen servir para nada,

ainda así a serpe sempre me observa con ollos cobizosos pero eu nunca lle ofrezo a mazá,

tampouco penses que a como, xogo a darle patadas ata que reventa

adoecendo baixo un ceo baleiro de nubes (baleireino eu,

tiña tanta sede)

velaquí o enigma de Parménides, o padecemento das súas consecuencias

(exemplo de reparto de tarefas)

eu desprazareime cara o sur namentres haxa aves migratorias,

estirarei a pel ata converterme na miña propia casa,

explicarlles iso aos alieníxenas que me habitan:

el buit infinit acaba en sí mateix i comença en la manca dels altres, dixo el

a continuación a sucesión das fases do sono, o animal-rizoma nas puntas dos dedos

-posuirás o meu corpo coa seguridade da túa propia derrota?

é o único xeito que coñezo de acceder ao exterior,

repite comigo: calquera forma de expresión é válida para transformar a materia,

ningún substrato é inalterable.

nun planeta lonxano, descoñecido: os meus pais, peregrinando á virxe dos tolos, proxectándose cara adiante con unllas e dentes, calor abafante, era despois da sega, eu voltara da viaxe cun sorriso perpetuo, xa nunca nada me pertencería, a non ser a escisión, a división de todo en partes iguais, e no centro, a negrura

volvendo cegos os animais salvaxes, aniquilando a posibilidade de abrir ningunha porta,

todo son entradas, mais ningunha saída!

querías, ainda así, dar a luz paradisos: un por cada membro da tribo, facer que nunca máis ninguén precisase de ningunha divinidade, sobre todo, de ningunha encarnación de tal divinidade:

(antídoto para espectros, desviación do medo ao avance das tropas inimigas,

ABRACADABRA,

é a cidade mesma quen se move na procura da vinganza)

imposible existir mentalmente

revolución: erradicar tódolos comezos,

multiplicar os cortes ata o infinito

(extraído do co mentario ao I-Ching, Libro dos Cambios)

-e se resulta que todo é metafísica?

-onde residiría daquela o poder contestatario da linguaxe?

-shhhhhh